„Stop Aborcji 2021” to obywatelska inicjatywa fundacji „Pro – Prawo do życia”, którą wspierają katoliccy fundamentaliści z Instytutu Ordo Iuris. Pod ustawą zebrano 139 000 podpisów, często z pomocą parafii katolickich.

Zdaniem inicjatorów nie wystarczy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który uchylił jeden z trzech wyjątków prawnych od zakazu aborcji – poważne i nieodwracalne uszkodzenie płodu, ponieważ „ściganie przestępstw aborcyjnych” nie jest tam uregulowane: „Kodeks karny w swojej obecnej formie w ogóle nie jest przygotowany do walki z przestępstwem aborcji, które w dużej mierze opiera się na handlu środkami przerywającymi aborcję i ułatwianiu aborcji poza struktury medyczne” – czytamy w wyjaśnieniu.

Projekt opierał się na idei nieznanej dotychczas w polskim ustawodawstwie i medycynie – Kodeksie Karnym, który miał na celu przedefiniowanie pojęcia „dziecko”: „Dziecko to człowiek w okresie od poczęcia do pełnoletności”. Oraz: „Dziecko poczęte jest dzieckiem na czas do porodu”. Wynik: przy takiej definicji przepisy prawa karnego dotyczące morderstwa miałyby zastosowanie również do aborcji – we wszystkich przypadkach bez wyjątku.

Projekt sprowadzał się zatem do całkowitego zakazu aborcji. Dwa pozostałe powody legalnej aborcji zostałyby usunięte: zagrożenie zdrowia i życia kobiety poprzez ciążę oraz ciążę w wyniku gwałtu i kazirodztwa. Liczy się tylko ochrona embrionu i płodu – ani słowa o ochronie kobiet.

Projekt przewidywał kary od 5 do 25 lat więzienia lub dożywotniego pozbawienia wolności dla matki, lekarza dokonującego aborcji i każdego, kto pomaga w wykonywaniu aborcji medycznej. W przypadku matki sądy powinny mieć możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary lub powstrzymania się od karania jako szczególnego ułaskawienia.

Nawet kobiety, u których doszło do naturalnego poronienia (a dzieje się tak w przypadku około 10 do 15% ciąż zdiagnozowanych medycznie) musiałyby się martwić, gdyby prawo zostało uchwalone: ​​zostałyby ukarane, gdyby badanie ujawniło, że „nie korzystały z opieki wymaganej od osoby w jej stanie”. Do prokuratury należałoby ustalenie, czy poronienie zostało spowodowane przez zaniedbanie, czy celowo. Podobne przepisy karne obowiązują w Salwadorze w Ameryce Środkowej.

Jest oczywiste, że idee katolickich fanatyków są na kursie kolizyjnym z życzeniami społeczeństwa. Sondaże wyraźnie pokazują, że Polacy nie chcą takich rozwiązań. W sondażu przeprowadzonym przez instytut badań opinii United Surveys w październiku 73,9% ankietowanych opowiedziało się nawet za złagodzeniem obowiązującego prawa aborcyjnego: 42,8% opowiadało się za powrotem do tzw. „kompromisu aborcyjnego” przed Trybunałem Konstytucyjnym osądu, a 31,1% chce, aby aborcja była możliwa do dwunastego tygodnia ciąży, niezależnie od wskazania. Wszystkie ankiety wyraźnie pokazują również, że kara dla abortowanej matki nie ma poparcia w społeczeństwie – popiera ją tylko około 8% ankietowanych.

Sejm od roku ma dwa tzw. „projekty ratunkowe”, mające na celu złagodzenie skutków orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, w tym jeden prezydenta Andrzeja Dudy. Ale jak dotąd żaden z nich nie znalazł się w porządku obrad parlamentu. Tym bardziej uderzający jest fakt, że obecny projekt zaostrzenia został podjęty z niezwykłą szybkością.

Tragiczną symboliką jest fakt, że projekt został złożony 22 września 2021 roku – w dniu, w którym Izabela de Pszczyna zmarła na sepsę w wyniku nieudanej aborcji poważnie uszkodzonego i niezdolnego do życia płodu. Została pozostawiona przez 9-letnią córkę i jej męża. Dla wielu Polaków jedno stało się od tego czasu jasne: fundamentaliści religijni troszczą się tylko o „dzieci nienarodzone” i nie są zainteresowani ochroną i wspieraniem prawdziwego życia.