Jako Juso, Olaf Scholz wypowiedział się przeciwko dwutorowej decyzji NATO z początku lat 80., która sfrustrowała kanclerza SPD Helmuta Schmidta z powodu jego własnej partii. Dziś sam jest kanclerzem – i znowu są problemy z partią w fundamentalnej kwestii uzbrojenia. To stawia Scholza w niepewnej sytuacji.

Udzielił niezwykłego wywiadu „Spiegelowi”. Najciekawsza jest rygorystyczna obrona jego partii. Scholz mówi o zniesławieniu i porównuje krytykę ich wcześniejszej rosyjskiej polityki z agitacją przeciwko socjaldemokracji w czasach Adenauera.

[Alle aktuellen Nachrichten zum russischen Angriff auf die Ukraine bekommen Sie mit der Tagesspiegel-App live auf ihr Handy. Hier für Apple- und Android-Geräte herunterladen.]

Remont nie jest konieczny – a żeby Nord Stream 2 był pomyłką nie chce mu spaść na usta. To podoba się towarzyszom, Scholz celowo zamyka szeregi do wewnątrz, aby zachować trochę miejsca na nogi jako kanclerz.

W SPD istnieją poważne obawy dotyczące dostaw ciężkiej broni z Niemiec, ale w żadnym wypadku nie należy tego traktować jako kursu zbyt prorosyjskiego. Gerhard Schröder, który po raz kolejny bronił swoich rosyjskich działań lobbingowych w New York Times i po raz kolejny nie dystansował się od Władimira Putina, jest w partii w dużej mierze odizolowany.

W Kancelarii, jeśli chodzi o dostarczanie broni ciężkiej, nie zadowala nas monitorowanie atmosfery wewnątrz SPD, ale przede wszystkim ludności. I wcale nie jest to tak jasne, jak się wydaje w politycznym Berlinie. Fakt, że Scholz otrzymuje teraz szczególny aplauz AfD, powinien dać mu do myślenia. Sam mówi, że w sytuacji, w której nie ma instrukcji, nie może brać pod uwagę numerów do głosowania. To jest poprawne.

Jego brak bardziej zdecydowanego działania jest odnotowywany na Ukrainie i przez jej zachodnich partnerów, czasami ze szkodą dla polityki zagranicznej: wahający się kanclerz największego narodu Europy wstrzymuje się – zwłaszcza, że ​​rząd, nie bez powodu, natychmiast powstrzymuje Rosjan. dostaw gazu i ropy, co jest niewykonalne.

Ale jeśli przyjrzeć się bliżej, Niemcy robią też wiele, jeśli chodzi o dostawy broni i działanie w harmonii ze swoimi partnerami z NATO. Ale ma problem, że rezerwy Bundeswehry są bardzo niskie.

Wymiana pierścieni działa, ale nie ma niemieckich czołgów dla Ukrainy?

Scholz pośrednio przekonuje, że Niemcy raczej nie powinny dostarczać niemieckich czołgów, aby nie zwiększać ryzyka wojny nuklearnej z Rosją. Jednak dla ekspertów wojskowych wygląda to na tak zwany argument alarmistyczny, a historyk wojskowości Sönke Neitzel nazywa to nawet „bzdury”. Zgodnie z tą logiką żadne państwo NATO nie powinno dostarczać ciężkiej broni – ale jest to obecnie wspólnie planowane na większą skalę. W czasie II wojny światowej dostawy broni, zwłaszcza ze Stanów Zjednoczonych, doprowadziły do ​​klęski hitlerowskich Niemiec.

Na przykład Słowenia chce dostarczyć na Ukrainę czołgi T-72 i ma otrzymać z Niemiec bojowy wóz piechoty Marder i kołowy transporter opancerzony Fuchs. Jedną z nierozwiązanych zagadek Olafa Scholza jest to, dlaczego ta wymiana pierścieni działa, ale nie ma jeszcze czołgów dla Ukrainy, ponieważ Bundeswehra jest pusta. Argument, że czołgi muszą najpierw zostać wyremontowane, a do Słowenii będą dostarczane tylko stopniowo, jest podważany przez fakt, że koncern Rheinmetall złożył teraz wniosek o szybkie dostarczenie Ukrainie dziesiątek kompletnie wyremontowanych czołgów Marder – i mocy.

Czego Scholz nie mówi publicznie i jakie są być może główne tego powody: w Kancelarii utrzymuje się przekonanie, że być może udałoby się wynegocjować rodzaj „zimnego pokoju” z prezydentem Rosji pomimo jego wojny, co oznacza, że ​​Ukraińcy i Rosjanie m.in. mediacja niemiecka może dojść do porozumienia. Hasło krążące po Berlinie to „Mińsk minus”. Pomimo całego oporu: Ukraina może w końcu stracić wschodnie obszary Donbasu i może istnieć rosyjskie połączenie lądowe z anektowanym Krymem.

Masz nadzieję na zimny spokój, coś w rodzaju „Mińska minus”?

Tak więc, zgodnie z tradycją negocjacji w Mińsku, Scholz chce zachować pewną swobodę wpływania na Putina, aby można było wynegocjować umowę, która zatrzyma wojnę, a potem może można poprawić resztę Ukrainy, aby uniknąć kolejnego ataku?

Zgodnie z tą logiką przyniosłoby to efekt przeciwny do zamierzonego, gdyby 77 lat po drugiej wojnie światowej niemieckie czołgi toczyły się przeciwko rosyjskim czołgom na Ukrainie. Inną, zupełnie inną obawą jest to, że masowa rozbudowa Ukrainy może próbować odzyskać terytoria wschodnie i Krym – a to może doprowadzić do reakcji nuklearnej Moskwy.

Ale Scholz nie ma racji, jeśli nadal wierzy w siłę negocjacji – dla krytyków jego kariery jest to podstawowy i uporczywy błąd polityki niemiecko-rosyjskiej. Putin zatrzyma się tylko wtedy, gdy powstrzyma go siła militarna. Żadna partia w Niemczech nie rozumiała tego tak dobrze, jak Zieloni, którzy jako jedyni wielokrotnie ostrzegali przed Putinem i koncepcją „zmiany przez integrację”, której kulminacją był Nord Stream 2, gdy Krym był już zaanektowany. A jeśli chodzi o prawo międzynarodowe, nie stajesz się stroną wojny, jeśli również bezpośrednio dostarczasz broń ciężką. Ale w końcu Władimir Putin też powinien to sobie zdefiniować.

Scholz i jego doradca ds. polityki zagranicznej Jens Plötner są głęboko pod wpływem przekonania, że ​​zawsze można znaleźć rozwiązanie w drodze negocjacji, nawet z przestępcami. Ale prawdziwe oblicze Putina to wykluczają.

W tej chwili Ukraina broni wolności Europy, chodzi tu nie tylko o odpowiedzialność moralną, ale o interes bezpieczeństwa wszystkich, aby granice nie zostały przesunięte siłą przez neoimperialistę.

[Der Nachrichtenüberblick aus der Hauptstadt: Schon rund 57.000 Leserinnen und Leser informieren sich zweimal täglich mit unseren kompakten überregionalen Newslettern. Melden Sie sich jetzt kostenlos hier an.]