Julia mówi, że długo unikała myśli o konieczności opuszczenia Kijowa, nawet gdy codziennie dochodziło do wybuchów, wystrzałów i wiadomości od krewnych, że rosyjscy żołnierze najeżdżają kraj ze wszystkich stron.

„Mieszkaliśmy z rodziną w Kijowie. Wczesnym rankiem 24 lutego zadzwonił do mnie mój przyjaciel rodziny Sigis, który mieszka w Kownie na Litwie. Strzelano i słychać było ostrzał na całej Ukrainie. Mówi: „Putin jest bombardując was” (DLR) i Ługańską Republiką Ludową (LLR), zdaliśmy sobie sprawę, że wszystko się zmieni” – powiedziała.

Oświadczenie prezydenta Rosji ukazało się w nocy 22 lutego. Żona mówi, że mąż zareagował natychmiast – poszedł na stację benzynową, a rodzina zapewniła jedzenie na cały dzień.

„Mój mąż jest byłym żołnierzem, ja też służyłem w wojsku, robiliśmy to, co było konieczne, nawet o tym nie myśląc. Zdawaliśmy sobie sprawę, że rzeczy się zmieniają, ale nie myśleliśmy, że możemy zostać zbombardowani w XXI wieku i że musiałby przeżyć takie okropności.Kłopoty z paliwem i medycyną szybko się zaczęły i wszystko było ograniczone.Sigis mieszkający na Litwie i jego żona Liuda ciągle do nich dzwonili i zapraszali do siebie, a my, gdybyśmy byli otwarci , miał nadzieję, że horror wkrótce się skończy. Nie byliśmy gotowi na wojnę ”- otwiera kobieta.

Julia wspomina, że ​​jak tylko zabrzmiały syreny, musiała uciekać do kryjówek, ale nawet gdy widziała bomby spadające przez okna, została w Kijowie i pracowała w aptece. Kobieta, która studiowała medycynę i farmację na Charkowskim Narodowym Uniwersytecie Medycznym, pracowała do ostatniego dnia przed ogłoszeniem przez dyrektora apteki, że musi przejść na emeryturę.

„Właśnie wtedy do nas dotarło. Prowadziliśmy normalne życie, oboje pracowaliśmy z mężem, córka chodziła do szkoły. Nikt nie przypuszczał, że wybuchnie wojna. Od początku wojny patrol uzbrojonych ludzi ulice, strzelano w nocy i aresztowano ludzi Wtedy w centrach krwi stały kolejki – wielu chciało oddać krew rannym, po lekarstwa trzeba było stać 3-4 godziny, bo wiele aptek było już nieczynnych Pracowaliśmy do ostatniej chwili Dostawcy nie dostarczali już towarów, ale zabraliśmy wszystko z magazynów – powiedział rozmówca.

Rodzina mieszkająca w pobliżu lasu widziała rosyjskich żołnierzy atakujących elektrownie. Ukraińcom udało się zestrzelić materiały wybuchowe, gdy byli jeszcze w powietrzu i chociaż elektrownia została uratowana, materiały wybuchowe spadły na samochód, uderzając w dzielnicę mieszkaniową. To wszystko i nieustanny strach przed dziewczynką sprawiły, że rodzina zastanawiała się, czy naprawdę warto zostać, czy lepiej wyjechać na przyszłość i życie dziecka.

Julia opowiada, że ​​gdy rodzina jeszcze się zastanawiała, kierownik apteki oznajmił, że wyjeżdża pociągiem i poradził, że lepiej jechać samochodem, bo nawet pójście do toalety nie zawsze jest możliwe. Zalecane są warstwy i prawie bez wody. Koszmar, o który modliło się wielu, nie minął, tylko się nasilił. Kolejny telefon od przyjaciół z Chabarowska stał się dla rodziny kluczowy.

„Zadzwonili znajomi z Chabarowska, a potem zdecydowaliśmy się wyjechać. Zawsze mieliśmy nadzieję, że cały koszmar się skończy, ale na tym się nie skończył. W końcu przyznaliśmy sobie, że wojna nie skończy się w najbliższym czasie. bezpieczeństwo dziecka, naprawdę lepiej, że wyjeżdżaliśmy. Kijów wokół nas był pusty i ciągle się spóźnialiśmy. Kiedy w końcu wyjechaliśmy, poczułem się jak w równoległym świecie – znaki drogowe były pomalowane, żeby wróg nie mógł się zorientować, bardzo zapory z bloczków betonowych worków z piaskiem Po drodze widzieliśmy ciała zmarłych, obsługa stacji nie działała, kawiarnie, nie było toalet, wszystko było zamknięte Pojechaliśmy do Niemirowa, gdzie wolontariusze udzielili nam noclegu. jedzenie, zabrał nas do żłobka, gdzie nas umieścił na noc.Było dużo dzieci i zwierząt, a ge ns zabrali je ze sobą. Większość uchodźców pochodziła z ciężko zbombardowanego Charkowa. Rozmawiam z tobą i wciąż nie rozumiem, co się stało” – kobieta milczy na chwilę.

Po kilku chwilach Julia nadal utrzymuje kontakt z przyjaciółmi Sigiusem i jego żoną Liudą, którzy czekali na nich w całej Litwie. Litwini radzili, aby nie tkwić w korkach, gdzie były wówczas najgorętsze miejsca, a rodzina jechała według mapy.

„Nasi przyjaciele Sigis i Liuda, z którymi służyliśmy, radzili nam jechać przez Węgry, bo blisko Polski

ściany tworzyły długi rząd. Porozumiewaliśmy się codziennie, jechaliśmy długo, niewiele zabieraliśmy z domu. Tego dnia była bójka, dużo wypadków, uderzyliśmy też w tylny zderzak. 8 marca spędziliśmy w trasie. Chłopaki na posterunkach przywitali nas wakacjami, nawet trudno zrozumieć ten obraz – ludzie pilnowali miast, aby wróg nie mógł do nich wejść. W końcu dotarliśmy do Tarnopola. Byliśmy zmęczeni, wydawało się dziwne widzieć ludzi spacerujących po ulicach, kawiarniach, sklepach po całym tym koszmarze. Podczas naszej podróży ludzie wspierali się i pomagali sobie nawzajem. Widziałem wiele dobroci w tym całym koszmarze. Kawiarnia karmiła nas za darmo. Na pewno wrócimy po wojnie, jesteśmy bardzo wdzięczni ludziom, których spotkaliśmy po drodze” – Julia mówi, że oprócz okropności wojny widziała wiele dobrego.

Pierwszą spokojną noc w Czarnobylu spędziliśmy na terenie kościoła. Część napotkanych tam osób ukrywała się przez jakiś czas pod dachem kościoła.

„Po raz pierwszy poczułem się spokojniejszy, na ulicach nie było wybuchów ani strzałów. Najbardziej przerażająca była świadomość, że żołnierze jeżdżą wszędzie. Jechaliśmy po drogach, żeby nie spotkać żołnierzy rosyjskich, ale byliśmy jeszcze na wojnie, widzieliśmy ciała zmarłych – po prostu leżeli na ulicy Po długiej podróży do Kowna Sigis spotkał nas z rodziną i dzieci przyniosły rzeczy dla naszej córki.Uciekliśmy z domu, zabierając tylko to co najważniejsze Znajomi nas przyjęli, pomogli szybko załatwić dokumenty, uzyskać tymczasową rejestrację. Zapisaliśmy się na stypendium i moja córka została szybko przyjęta do szkoły. Chciałem zobaczyć Europę, ale nie w ten sposób, chociaż od razu otoczyła nas wielu dobrych i troskliwych ludzi ”- wyjaśnia kobieta.

W Kownie rodzina, która od podstaw tworzy życie, marzy o powrocie. Julija mówi, że jest niezmiernie wdzięczna za ludzi, których spotkała, za miejsce dla córki w szkole sportowej w Žalgiris, za dostarczone ubrania i sportowe buty. Julia jest wdzięczna zarówno za wsparcie przyjaciół, jak i za tak szybkie znalezienie pracy w jej specjalności.

„Czujemy się wdzięczni przez cały czas, kiedy przyjeżdżamy, otaczają nas troskliwi ludzie. Moja przyjaciółka Liuda, żona Sigio, pracuje obecnie w Niemczech i zaprosiła ją tam, by świętować tam swoje urodziny. Byliśmy w Kolonii. muzeum – kobieta w kasie, widząc mój dokument, że jestem Ukrainką, nie pobierała opłaty za bilet i po wizycie w muzeum przyszła mnie przytulić. jest bardzo wrażliwa. Widzisz, takie gesty… ja oczywiście się tego nie spodziewałem, nie miałem łez. A tuż przed wyjazdem do Kolonii odebrałem telefon z Amber Pharmacy i zadzwoniłem, aby porozmawiać. Sigis poszedł za nim, pomagając pokonać barierę językową. Poza tym dobrze zna swoje miasto, więc jego pomoc była bardzo potrzebna”, kobieta opowiada o swoich wrażliwych chwilach.

Julia mówi, że praca na specjalności jest dla niej bardzo ważna, bo robiąc to, co umie, co ciekawe i znane, może na chwilę zapomnieć. Codzienna komunikacja z przyjaciółmi i bliskimi nie pozwala zapomnieć o wojnie, którą widzieliśmy do niedawna, a wieści z Ukrainy stają się coraz bardziej straszne i bolesne.

„Te wydarzenia pokazały, że edukacja jest bardzo ważna. Lubię medycynę, muszę uczyć się łaciny w tej dziedzinie i to niesamowite, że teraz bardzo przydaje się nauka litewskiego. Teraz produkuję lubrykanty i robiłem to na Ukrainie. Dobrze, że ja praca w mojej specjalności, pomaga mi oderwać się od bolesnych wydarzeń, nie czuję się całkowicie wyobcowana, chociaż ostatnio pracowałam na nieco innym zawodzie – sama wyznaczałam procedury i załatwiałam sprawy administracyjne.Moja córka widzi w tym kształceniu specjalność jest bardzo ważne, rozumiem, że trzeba się uczyć języków, teraz jest to bardzo potrzebne” – powiedziała kobieta.

Żona Julii również dość szybko znalazła pracę. Żona mówi, że będąc tutaj i pracując, mogą pomóc krewnym pozostawionym na Ukrainie – brat męża i jego żona stracili dom w Mariupolu, więc teraz mieszkają w mieszkaniu rodziny Julia w Kijowie. Rodzice małżonka opuścili miejsce zamieszkania i przystąpili do zawodu. Część rodziców została na wojnie, część została uchodźcami wojennymi i wyjechała do innych krajów. A mocne strony Julii w jej nowym życiu i nowej pracy wynikają z silnego wsparcia otaczających ją osób.