Akcja Pojednanie dla Służby Pokoju poświęcona jest pracy upamiętniającej i pojednawczej. Organizacja zatrudnia młodych ukraińskich wolontariuszy w dwóch projektach. Raport terenowy.

Oleksandra nadal bardzo dobrze to pamięta: „Wieczorem 23 lutego 2022 roku byłam u znajomych, to był zupełnie normalny wieczór. Następnego ranka o 5 rano obudziły mnie eksplozje. Młoda Ukrainka z czarnomorskiego miasta portowego Odessa uniknęła wojny w swoim rodzinnym kraju. Obecnie uczestniczy jako wolontariuszka w programie Berlińczyków Akcja Pojednanie Służba dla Pokoju (ASF) w Krakowie (Kraków) w Polsce.

19-latka pracuje w Muzeum Galicja w Krakowie. W swojej pracy Oleksandra spotyka wielu ludzi z różnych krajów, ale nowych przyjaciół zdobywa głównie wśród Niemców i Austriaków. „Jestem w niemieckiej bańce” – powiedziała Oleksandra ewangelickiemu serwisowi prasowemu (epd). Kilkoro krewnych nadal przebywa w rozdartej wojną ojczyźnie: matka, babcia i siostra pozostały na Ukrainie. Według Oleksandry każdego dnia jest w kontakcie z rodziną przez kilka minut.

Czasami bojkotują wiadomości wojenne z Ukrainy

Na początku wojny, według ochotnika ASF, telewizja była włączona bez przerwy, aby śledzić informacje o przebiegu walk. „Ale w końcu wszyscy mają dość wiadomości” — przyznaje młoda kobieta. „Jest tak źle, źle, źle i jest coraz gorzej, ponieważ rozpala w tobie armię” – wybucha.

Mariia, wolontariuszka ARSP w teatrze w Lublinie, robi to samo. 30-latek pochodzi ze Lwowa na zachodniej Ukrainie. „W niektóre dni bardzo trudno jest mi śledzić wiadomości. Wtedy ich nie czytam i nie słucham” – zgadza się z Oleksandrą. „Nie można codziennie aktywnie uczestniczyć w tej wojnie. dni” – podkreśla Mariia w wywiad z epd: „To byłoby naprawdę złe dla zdrowia psychicznego”.

Pełen smutku i niepokoju

Mariia podczas rozmowy powstrzymuje łzy i często mówi drżącym głosem. Mimo to słowa płyną od młodego Ukraińca. Niektórzy jej znajomi i przyjaciele nie żyją, niektórzy nawet młodsi od niej.„Nie mogę już nic im powiedzieć, nie mogę już z nimi rozmawiać, jest mi ciężko” – skarży się. Mariia mówi, że jest smutna i pełna zmartwień z powodu wojny. „Program wolontariatu wspiera mnie i daje sensowne zatrudnienie. W tej chwili jestem za to bardzo wdzięczna, bo to mnie motywuje. 30-latka jest z zamiłowania tancerką i uprawia to hobby również w Lublinie. Prowadzi nawet grupę tancerzy lindy hop – lindy hop to rodzaj tańca swingowego. Ponieważ wszyscy pozostali członkowie zespołu są Polakami, stara się mówić po polsku. „Jestem wdzięczna za ten krąg” — mówi Mariia.

Co następuje po programie wolontariatu?

Zgodnie z oczekiwaniami obaj Ukraińcy pozostaną w swoich programach ARSP do końca sierpnia. A co będzie dalej? Odpowiedzi tej dwójki są bardzo różne: Maria ma nadzieję, że będzie mogła wrócić do Lwowa, „ponieważ Lwów to moje rodzinne miasto. Tam czułabym się bardziej komfortowo. Oleksandra natomiast nie ustępuje. Mówi o tym bardzo często i szanuje głosy, „które mówią, że młodzi Ukraińcy powinni wracać i pomagać swojemu krajowi”. Ale „Nie postrzegam odbudowy mojego kraju jako pracy mojego życia – nie jestem na to gotowy. Chcę żyć tak, jak teraz. Cieszę się, że jestem tutaj bezpieczny”.