SOd czasu budowy sowieckiego Pałacu Kultury, wybudowanego w 1955 roku w stalinowskim stylu cukierniczym w centrum ogarniętej wojną Warszawy, stolica Polski stara się ukryć niekochany „dar wielkiego brata”. Nazywano ją także Ósmą Siostrą, ponieważ wieża przypomina wysokie budynki zwane Siedmioma Siostrami, które dominują w panoramie Moskwy. W przypadkach, gdy warszawiacy mogli sami decydować, w jakim stylu chcą odbudować swoje miasto po jego zniszczeniu przez niemiecki Wehrmacht, woleli naśladować model Chicago, gdzie mieszkała szczególnie duża liczba osób polskiego pochodzenia. Istniejący socjalizm stał jednak na przeszkodzie stworzeniu prawdziwie nowoczesnego horyzontu na przykładzie amerykańskim.

Od przełomu wieków ambitne ambicje urbanistyczne Warszawy nabrały znacznego rozmachu: w ciągu ostatnich dwudziestu lat w centrum miasta powstało kilkanaście nowych drapaczy chmur, które obecnie tworzą kordon wokół dawnego sowieckiego pałacu. Zwieńczeniem panoramy Warszawy jest niedawno ukończona wieża „Varso” (nazwa pochodzi od Varsovii, łacińskiego słowa oznaczającego Warszawę) z 53 piętrami biur. Został zaprojektowany przez londyńskie biuro Foster + Partners, najbardziej znane w Niemczech jako twórca eleganckiej kopuły Reichstagu w Berlinie.

Mająca 310 metrów wysokość Varso Tower jest najwyższym budynkiem w Unii Europejskiej. Najwyższe drapacze chmur na całym kontynencie znajdują się dalej na wschód, w Moskwie i Sankt Petersburgu. Przynajmniej z ogólnodostępnych platform widokowych znajdujących się na dachu wieży, na wysokości 230 metrów, warszawiacy mogą teraz kontemplować Pałac Sowietów, który od dawna jest dominującą wysokością Warszawy.

Trudno powiedzieć, w jakim stopniu założyciel firmy, 87-letni lord Norman Foster, osobiście miał wpływ na projekt wieży – ale nawet jeśli miał niewielkie zaangażowanie (co jest prawdopodobne), siła dziedzictwa projektowego potwierdza jego styl. jest również z sukcesem kultywowana przez nowe pokolenie brytyjskich architektów high-tech. Można się jednak zastanawiać, czy monofunkcyjny betonowy budynek z całkowicie szklaną fasadą można w dalszym ciągu uważać za symbol postępu. W przypadku Varso Tower biuro Fostera zrezygnowało z dramatycznego ogólnego wyglądu i zamiast tego skupiło się na przyciągającym wzrok projekcie dwóch najważniejszych części każdej wieży: podstawy i szczytu. Antena o wysokości 80 metrów otrzymała elegancki wygląd z kilkoma okrągłymi zwisami. A górne kondygnacje wieży miały kształt ostrza, co nadało jej charakterystyczną sylwetkę.

W bazie natomiast mieści się efektowne lobby z dziesięciometrowymi drzewami oliwnymi i tureckim marmurem oraz ceramiczna ściana artystyczna zaprojektowana przez Krystynę Kaszubę-Waclawek. Do pozostałych ścian z betonu zbrojonego włóknem szklanym dodano mikę, nadając materiałowi subtelny połysk. Przekazujesz je do dwunastu piętrowych wind, z których każda zapewnia dostęp do dwóch pięter.

Tereny budowlane wzdłuż linii kolejowej na Woli były stosunkowo niewielkie; od czasu wybudowania w 1972 roku nowego dworca obok była to swego rodzaju ziemia niczyja w centrum miasta. Według Krzysztofa Górnickiego, kierownika projektu w Foster + Partners, budynek „wnosi do miasta jako ośrodek gospodarczy i symbol współczesnej Polski”. Z opublikowanego kilka tygodni temu artykułu w New York Times wynika, że ​​zmiana w Warszawie nie pozostała niezauważona w Ameryce. Mówi się, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat stolica Polski „stała się jedną z najbardziej fascynujących stolic w Europie, z najwyższej klasy muzeami, hotelami i restauracjami”.