Każdy, kto uważa ten rasistowski skandal w południowoafrykańskiej dżungli za wyjątek i twierdzi, że takie werbalne błędy są możliwe tylko w dynamice widowiskowej awanturniczych formatów rozrywkowych, jest w wielkim błędzie. Jedyna różnica w stosunku do języka potocznego, w którym konotacje rasistowskie lub przekraczanie granic językowych są wciąż zbyt częste, to uwaga, jaką im obecnie poświęca się.

Kiedy Harald XY ponownie wypowiada słowo na „N” Maxowi Mustermannowi i wskazuje na telewizor, aby pokazać swojemu kumplowi, o czym mówi, nikt tego nie zauważa. Ale czy to mniej poważne? Nie masz nic przeciwko mówieniu o „ksenofobii”, kiedy to naprawdę rasizm, ale sprawiasz, że ludzie, o których mówisz, mówią o obcych – nie wiedząc, skąd pochodzą? Tak, to niepokojące: ponieważ tam, gdzie jest język, zaczyna się rzeczywistość. Kiedy rozmawiamy i rozmawiamy ze sobą, żyjemy razem.

W tym komentarzu nikt nie musi się obawiać, że pojawi się osławiona „policja językowa”, zostanie usunięta taśma odgradzająca z nadrukiem „Prawdopodobnie jeszcze będziesz mógł to powiedzieć”, a za nią słownictwo, które doprowadzi do kilku lat więzienia i banicji. Nie: ten tekst ma na celu jedynie podniesienie świadomości i wyjaśnienie, że rasizm niestety wciąż zbyt często znajduje miejsce w naszym języku – świadomie lub nieświadomie.

Technicznym żargonem dla wyrażenia Busch pani Youssefian, a także dla wyrażeń takich jak słowo na N, jest: „Inny”. Ludzie są określani jako inni, zdegradowani i nie zaliczani do tzw. normy. Upokorzenie, które wypływa z atmosfery kolonialnej tamtych czasów: tu biali właściciele ziemscy, tam nie-biali, którzy muszą się podporządkować.

Nasz język jest zbyt potężny, aby można było go w ten sposób nadużywać. Jak powiedział kiedyś w swoim eseju „Język III Rzeszy” żydowski uczony i powieściopisarz polityczny Wiktor Klemperer, prześladowany przez nazistów? Słowa są jak pudełka z arszenikiem, kapsułka zawierająca niebezpieczny chemiczny wywar: „Są połykane, nie zdając sobie z tego sprawy, wydają się nie mieć żadnego efektu, a po chwili efekt jest toksyczny”.

Nie możemy pozwolić, aby ta trucizna została zaszczepiona w naszym społeczeństwie. Czy to w obozie w dżungli, podobno z dala od naszej codzienności, czy tu i teraz: w pracy, na kanapie, przy kasie w supermarkecie, w szkole, na boiskach sportowych, w repozytoriach i na czatach w mediach społecznościowych i komentarzach. Za pomocą naszego języka decydujemy o naszych ludzkich interakcjach: możemy dyskryminować lub okazywać szacunek. Wybierzmy to drugie.