Zabronione pod karą

W artykule „Kto powinien za to zapłacić?” FAZ z 14 września Heike Schmoll zajmuje się na szczęście sporem sądowym w sprawie finansowania Uniwersytetu Humanistycznego (HHB). Należy dodać: Podczas zakładania 23 uznanych przez państwo prywatnych uniwersytetów w Berlinie Senat Berliński zawsze przestrzegał prawnego zakazu finansowania. Zakaz ten nie dotyczy dwóch uznanych przez państwo, sponsorowanych przez Kościół uniwersytetów nauk stosowanych w Berlinie (§ 124 berlińskiej ustawy o szkolnictwie wyższym).
W związku z tym profesor Christian Waldhoff dochodzi do oczywistego wniosku ze swojego raportu: państwo Berlina nie może wspierać planowanego prywatnego „Uniwersytetu Humanistycznego” ponad półtora miliona euro. Gdyby tak się stało mimo wszystko, chciałbym przypomnieć art. 266 Kodeksu Karnego. Cytat: „Każdy, kto narusza swój prawny obowiązek dbania o interesy finansowe państwa i tym samym powoduje jego cierpienie, podlega karze pozbawienia wolności do lat pięciu lub grzywnie”.
Ignorowanie wymogów prawnych byłoby również katastrofalne politycznie, ponieważ mogłoby powstać wrażenie nepotyzmu – prof. Nida-Rümelin był członkiem kierownictwa SPD w latach 2009-2013. Teraz został przewodniczącym rady uniwersyteckiej, chociaż HHB ma jeszcze nie istnieje.
Mark Rackles, członek zarządu HHB, był sekretarzem stanu SPD w berlińskiej administracji oświatowej i członkiem zarządu SPD do kwietnia 2019 r. Bruno Osuch – także współzałożyciel HHB – jest jednym z rzeczników świeckich i humanistycznych socjaldemokraci w SPD Berlin. Wreszcie Steffen Krach, były sekretarz stanu ds. nauki SPD, zapowiada instalację ze swoim zdjęciem na stronie internetowej HHB. W tym kontekście wrażenie pewnej mentalności samowystarczalności z pewnością nie jest całkowicie nieuzasadnione.
Planowane ponad półtora miliona euro należy po prostu przekazać potrzebującym państwowym uniwersytetom w Berlinie. W tym kontekście należy również zauważyć, że dotacja byłaby jedynie początkiem katastrofalnego rozwoju, ponieważ kosztów dalszej działalności HHB nie można jeszcze oszacować na kolejne lata. Hartmut Riehn, Prezes Sądu Administracyjnego D., Berlin

Dla Ukrainy nie ma strony trzeciej

Wreszcie, ktoś taki jak Berthold Kohler (FAZ 13 września) mówi to otwarcie i wyraźnie: Aby „nadmierne zwycięstwa Ukraińców nad rosyjskimi najeźdźcami nie zmusiły Putina do zintensyfikowania wojny, czy to poprzez użycie broni masowego rażenia, czy przez atakowanie członka NATO”, Niemcy, a nawet Stany Zjednoczone są poniżej swoich możliwości wsparcia Ukraińców czołgami bojowymi i niechętnie wypędzają agresora.
Jak cyniczne jest to? Ukraina albo kapituluje, albo raduje się – tertium non datur. Trzy kroki do przodu, dwa podparte grzbiety to ani ryba, ani mięso. Obawa przed ostatecznym zwycięstwem militarnym nad armią Putina na Ukrainie i wsparciem, które prowadzi jedynie do tymczasowych ukraińskich zdobyczy terytorialnych, a tym samym przedłuża i nasila okrucieństwa wojny, zamiast jak najszybciej zakończyć ją z korzyścią dla Ukrainy, jest nieprawidłowy argument.
Gdyby Putin zdetonował bombę atomową plecami do ściany – powód wielokrotnie podawany dla „ograniczenia” NATO – odwróciłby się od niej nie później niż teraz. A atak na inne państwa sąsiadujące z Rosją jest nie mniej prawdopodobny, jeśli Putin wyjdzie zwycięsko z rozpoczętej przez siebie wojny, niż gdyby został „upokorzony” teraz.
Wszystkie spekulacje, tylko jeden wynik jest pewny: im dłużej trwają bombardowania celów na Ukrainie i im bardziej kraj zamienia się w gruzy – nie mówiąc już o stratach żołnierzy i cywilów – tym mniej logiczne jest opisywanie tego stanu rzeczy jako „utrwalanie „nieoptymalnej” pomocy wojskowej Również tutaj program jest następujący: zakończenie z horrorem jest lepsze niż niekończący się horror. dr Juergen Gehb, Kassel

Niewłaściwy odbiorca

Artykuł gościnny Christopha Degenharta „O czym nie wie nic Karlsruhe” w FAZ z 23 sierpnia na temat skandalu RBB utrwala niefortunną tradycję obwiniania Karlsruhe za krzywdy, których naprawienie należy do krajów związkowych. W postanowieniu z 20 lipca 2021 r. o podwyższeniu opłaty Federalny Trybunał Konstytucyjny nalegał na finansowanie odpowiadające mandatowi funkcjonalnemu, ale jednocześnie podkreślił, że to od ustawodawcy – czyli krajów związkowych – zależy kształtowanie mandatu nadawców publicznych. Czyniąc to, ma prawo do większej swobody twórczej. Innymi słowy: jeśli chcą, kraje związkowe mogą skrócić zamówienie, co zmniejszy również opłatę za transmisję. Kancelaria Stanu po prostu nie chce dotknąć gorącej „reformy nadawania publicznego”. Nie powinieneś pozwolić im na to. Hermann von Engelbchten-Ilow, Berlin

roszczenia o zadośćuczynienie są niesprawiedliwe

Odnośnie gościnnego artykułu polskiego premiera Mateusza Morawieckiego „W imię sprawiedliwości” w FAZ z 8 września: Poprzednie pokolenia m.in. w Niemczech zadały Polsce niezmierzone, a przede wszystkim „nieodwracalne” cierpienie. Wnioskowanie z tego roszczenia przynajmniej o odszkodowanie materialne jest nie tylko słuszne i słuszne, ale także moralnie poprawne.
W 1945 roku Polska otrzymała dużą część Rzeszy Niemieckiej, która dziś jest warta kilka bilionów euro, i wypędziła z niej ludność niemiecką. Była to bardzo poważna, ale też logiczna odpłata za wyrządzone Polsce cierpienia. Nie jest już zrozumiałe i sprawiedliwe, niezależnie od tego, jaki rozdział został zamknięty na mocy prawa międzynarodowego, wysuwanie nowych dodatkowych żądań przeciwko dzisiejszym pokoleniom, które nie są odpowiedzialne za zbrodnie nazistowskich Niemiec.
Profesor dr Nicolas Reifart, Koenigstein

nienawidzić

O artykule „Polska chce 1300 mld euro reparacji” Reinharda Vesera w FAZ z 2 września: Polskie żądanie mówi o tak wielkiej nienawiści do wszystkiego, co niemieckie, że członkowi Unii Europejskiej nikt by nie pomyślał, że jest to możliwe. Czy dzisiejsze pokolenie Niemców powinno stać się dłużnikami Polski na sto lat? Rząd federalny miałby moją zgodę, gdyby zwrócił się do polskiego ambasadora o opuszczenie kraju. W każdym razie nie kupię już żadnego produktu z Polski, ani nie chodzę na koncert prowadzony przez polskiego dyrygenta. Polska miałaby się lepiej pod rządami Putina. Josef Rudolf Wennrich, Mundelsheim

W jego opinii

O „Papieżu Putina” Daniela Deckersa (FAZ 25 sierpnia): Ten tytuł jest oburzający. Dugina została zamordowana i dlatego stała się ofiarą, bez względu na to, co powiedziała wcześniej. Czy jesteśmy już tak daleko, że FAZ usprawiedliwia morderstwa bombami samochodowymi? I oczywiście jest to wojna agresywna ze strony Rosji, ale czy coraz więcej dostaw broni na Ukrainę doprowadzi do końca wojny (lub nawet „zwycięstwa? ” dla Ukrainy, cokolwiek miałoby być) lub więcej i więcej wzajemnej rzezi? Francis ma wiele poglądów, z którymi całkowicie się nie zgadzam, ale kiedy nazywa ofiarę bomby samochodowej ofiarą, zdecydowanie się z nim zgadzam. Bernhard Kleinschmidt, Uffing