Rząd PiS po prostu odrzucił zarzuty stosowania dyktatorskich metod. Ale teraz jest w opozycji. A ona, jak nikt inny, używa tych samych haseł, z których przez osiem lat kpiła i którymi gardziła.

To, co wydaje się dziwacznym teatrem, może mieć dla państwa polskiego bardziej tragiczne niż komiczne konsekwencje. Politycy PiS okupują siedzibę publicznego kanału TVP. Nawet Jarosław Kaczyński rzekomo nocuje tam, robi sobie zdjęcie z – wciąż – liderem TVP i zapowiada walkę o pluralizm – co było prologiem.

I to jest czysta ironia losu, bo nikt inny tak jak PiS nie upolitycznił polskich mediów publicznych. Wiadomości telewizyjne stały się narzędziem propagandy.

Doniesienia z ostatniej kampanii wyborczej spotkały się nawet z krytyką niezależnych obserwatorów: „W politycznie spolaryzowanym środowisku medialnym” – mówi Pia Kauma z OBWE – „i w ogólnie mniejszej przestrzeni dla niezależnego dziennikarstwa nadawcy publiczni otwarcie faworyzowali partię rządzącą. Czyli TVP, potem w rękach PiS.

Minister Kultury Tuska zaczął porządkować, ale nie najlepiej. Odwołano cały zespół zarządzający i powołano nowych członków rady nadzorczej. Kanał informacyjny przez kilka dni nie podawał żadnych informacji. Małymi krokami wraca do pracy. Może się to wydawać radykalne, ale Tusk obiecał powrót do epoki przedPiS. Cel: nowa struktura i niezależne dziennikarstwo.

Czy ktoś wierzył, że czeka nas praca łatwa, prosta i przyjemna? Nie, przez jakiś czas będzie to trudne, ciężkie i niewygodne.

Powodem była ujawniona w 2007 roku sprawa, w której Urząd Antykorupcyjny (CBA), na którego czele stał Kamiński, rzekomo celowo zaaranżował aferę korupcyjną w celu zdyskredytowania ówczesnego Ministra Rolnictwa. Jednak narodowi konserwatyści ignorują te fakty i nazywają obie prawomocnie skazane osoby „więźniami politycznymi”, jakby byli Nawalnym.

Duda był byłym członkiem partii PiS. Nic dziwnego, że Kamiński i Wasik na schronienie wybrali pałac prezydencki. I właśnie tam zostali zatrzymani przez policję.

Rośnie napięcie, a PiS wykorzystuje okazję do mobilizacji wyborców i budowania mitu ofiary. Wielkie słowa są częścią ich strategii public relations, o czym świadczy nawet nazwa partii: Prawo i Sprawiedliwość. Po ośmiu latach sprawowania władzy bardziej niż kiedykolwiek wydaje się to czystą kpiną.

Wieczorna demonstracja przed Parlamentem: „Wolne media, wolne media” skandowali ludzie, którzy przybyli z polskimi flagami. Urząd Miasta Warszawy mówi o 35 000 demonstrantów, PiS o ponad 200 000. W teorii chodzi o wolność mediów i sądów, w praktyce chodzi o żądzę władzy partii PiS, która pragnie utrzymać jego wpływy i media.

Epilog: Niektórzy ogłaszają kryzys narodowy. Jeszcze bardziej osłabione praworządność, wątpliwe media publiczne, podzielone społeczeństwo: oto niebezpieczeństwo. Nie należy jednak wyciągać pochopnych wniosków. Możliwe też, że po okresie zawirowań w Polsce wróci normalność. Z kryzysami, które są częścią demokracji, ale z mniejszym dramatem. Właśnie tego powinni chcieć wszyscy przywódcy polityczni.